Միայն հպարտանում եմ հայրենասեր, գործարար Սամվել Կարապետյանով. բլից հարցազրույց դատավոր Սերժ Ավետիսյանի հետ

ArmDaily.am-ը «Խորհրդակցական սենյակում» շարքի շրջանակներում շարունակում է բացահայտել դատավորներին։ Այս անգամ մեր բլից հարցերին պատասխանել է ՀՀ վճռաբեկ դատարանի քրեական պալատի դատավոր, իրավագիտության դոկտոր, պրոֆեսոր, ՀՀ վաստակավոր իրավաբան Սերժիկ Ավետիսյանը։

Դո՞ւք էլ եք մանուկ եղել, ժիր ու սիրունիկ...:
-Իհարկե մանուկ եղել եմ, ասում են նաև սիրուն:

Ի՞նչ էիք երազում դառնալ, ի՞նչ դարձաք...:
-Երազել չեմ սիրում, մասնագիտությունների մեջ նախընտրեցի իրավաբանությունը և իմ աշխատասիրության արդյունքում դարձա դատավոր:

Կյանքի դասեր... ։
-Դա դասագիրք է, որը ընթերցում եմ ամեն օր:

Դպրոցում դասերից փախչել, կռիվների մեջ ընկնել, ծեծվել, հագուստը պատռել...։
-Առանձին դասերից փախչել եմ, կռիվների մեջ չեմ ընկել, չեմ ծեծել ու ծեծվել, բայց եղել է, որ բաժանել եմ և հաճախ հաշտեցրել:

Ինչպե՞ս եք սեր խոստովանել...։
-Անձնական կյանքս հանրայնացնել չեմ սիրում, միայն կարող եմ ասել, որ խոստովանության արդյունքում երջանիկ եմ։

Խենթ քայլեր, որ արել եք...։
-Խենթությունների սիրահար չեմ:

Ի՞նչ մեղքեր եք գործել...։
-Ապրում եմ առաքինի կյանքով և անբասիր վարքով:

Սեռական փոքրամասնություններին ինչպե՞ս եք վերաբերում։
-Ավանդապաշտ եմ և չեմ կարող դրական վերաբերվել:

Ձեր կյանքի ամենաուրախ եւ տխուր օրը։
-Ամենաուրախ օրերից կնշեմ առաջնեկիս ծննդյան օրը, իսկ տխուրը՝ սիրելի մայրիկիս մահվան օրը:

Սիրելի ուտեստ, դուք խոհանոցում ի՞նչ կարող եք պատրաստել։
-Անձամբ պատրաստելու ժամանակ չի լինում, տիկնոջս պատրաստած բոլոր ուտեստները ինձ համար սիրելի են և համեղ, որի համար շնորհակալ եմ տիկնոջս:

Լինում է, չի լինում...։
-և լինում է, և չի լինում, դա կյանքի փիլիսոփայությունն է:

Կնոջ ձեր իդեալը։
-Ես իմ իդեալին գտել եմ:

Ինչպե՞ս եք դատում։
-Դատում է միայն Տերը, իսկ կյանքում դատավորը պարտավոր է դատել խղճով և իրավունքի շրջանակներում:

Ինչ երբեք չեք արել եւ չեք անի։
-Այն ինչ կտխրեցնի ընտանիքիս անդամներին:

Ի՞նչն է ձեզ զայրացնում եւ ամենազայրացած ժամանակ ինչի՞ եք ընդունակ:
-Դժվար է ինձ զայրացնելը, այդ պատճառով չեմ կարող ասել, թե ինչի ընդունակ կլինեմ ամենազայրացած ժամանակ, ամեն դեպքում կփորձեմ այնպես անել, որ այլոք չնեղվեն:

Ի՞նչ չեք սիրում:
-Աշխարհի լավ բաները:

Ո՞ւմ եք խղճում:

-Անիմաստ ու անօգուտ է այդ զգացողությունը, դրա փոխարեն պարզապես հնարավորության չափով կարելի է օգնել:

Ինչի՞ համար եք զղջում:
-Չեմ արել այնպիսի բան, որի համար պետք է զղջամ:

Ե՞րբ եք լռում։
-Առաջնորդվում եմ ուղեղով, սկզբից մտածում եմ, ապա գործում:

Ո՞վ է ձեզ հիասթափեցրել:
-Չեմ հիասթափվել, կյանքին պետք է ռեալ նայել:

Ի՞նչը կարող է ձեզ հուզել:
-Առիթները կարող են տարբեր լինել:

Աստծուց բացի ո՞ւմ եք հավատում:
-Միայն Աստծուն:

Ինչ-որ բան կա՞, որ ուզում եք:
-Մարդկանցից ոչինչ:

Կա՞ ինչ-որ մեկը, ում նախանձում եք:
-Չեմ սիրում նախանձությունը և նախանձ մարդկանց:

Ինչի՞ց եք հոգնում:
-Չեմ հասցրել հոգնել, բայց կարծում եմ պարապությունը հոգնեցնող կլինի:

Վերջին կարդացած գիրքը:
-Վերջերս լույս տեսած «Զանգ կեսգիշերին» գիրքը, որի հեղինակն է ՀՀ գրողների միության պատվավոր անդամ, վաստակաշատ իրավաբան Դավիթ Ավետիսյանը:

Ձեզ պատմական կամ գեղարվեստական որեւէ հերոսի նմանեցնո՞ւմ
եք:
-Ոչ, նմանակումներ չեմ սիրում, ես իմ մեջ կերտել եմ իմ հերոսին:

Սիրելի գույնը, ծաղիկը, թռչունը:
-Կանաչ, բնական, արծիվ:

Ինքներդ ձեզանից դժգոհ մնալու առիթներ ունեցե՞լ եք:
-Դժգոհ լինելու փոխարեն պետք է վերացնել դրա առիթը:

Վեթինգի՞ց եք վախենում, թե՞ ասֆալտին փռվելուց։
-Ոչ վեթինգից և ոչ էլ ասֆալտին փռվելուց վախենալու հիմքեր չունեմ: Վեթինգի տակ եմ 1991 թվականից, երբ բուհն ավարտելուց հետո 25 տարեկանում անմիջապես նշանակվեցի ԽՍՀՄ զինվորական դատական համակարգում դատավորի պաշտոնում:

Ասում են,թե տղամարդը երգում է 3 դեպքում` երբ ամեն ինչ վատ է` տխրությունից, երբ ամեն ինչ լավ է` ուրախությունից եւ երբ ամեն ինչ նորմալ է` ուղղակի ձանձրույթից: Դուք վերջին անգամ ե՞րբ եք երգել եւ ի՞նչ առիթով:

-Չեմ երգում, որովհետև երգել չգիտեմ:

Ամենաշատը ինչքա՞ն եք խմել, ի՞նչ առիթով։
-Խմել եմ չափավոր, թոռնիկիս ծննդյան առիթով:

Բարեվարքության ո՞ր կետին եք դեմ։
-Այն կետերին, որոնք դատավորներին կդարձնեն «ռոբոտ»:

Հավատո՞ւմ եք իշխանություններին։
-Առանց հավատքի հուսալի ապագա չես կերտի:

Զանգ ԲԴԽ-ից...։
-Չի եղել:

Խորհրդակցական սենյակում։
-Խորհրդակցական սենյակում գտնվելու ժամերն ու օրերը դատավորի համար ամենապատասխանատու պահերն են, որի ժամանակ պետք է լինել սառնասիրտ,ունենալ պատասխանատվության բարձր զգացում, սթափ դատողություն, մաքուր խիղճ, չդողացող ձեռքեր:

Կաշառք, որը առաջարկել են գործի բերումով։
-Ոչ, չի եղել նման բան:

Ո՞ւմ ինքնաբացարկ կհայտնեիք։
-Ով չի տիրապետի իր մասնագիտական գիտելիքներին:

Տանը դուք դատավոր եք, կինը՝ մեղադրող, երեխաները՝ վկա՞, թե ամբաստանյա՞լ...ճի՞շտ բաշխեցինք։
-Տանը ընտանիքիս անդամները բոլորի պաշտպաններն են, իսկ ես՝ սիրված հայրիկ:

Սամվել Կարապետյանի հետ ունեցած բարեկամական հարաբերությունները ինչ դեր են ունեցել Ձեր կյանքում։
-Միայն հպարտանում եմ հայրենասեր, գործարար Սամվել Կարապետյանով, ով իր նվիրվածությամբ և բարեգործություններով ողջ հայ ազգի բարեկամն է:

Ձեր հայտարարագրի մասին շատ է գրվել մամուլում, նման ունեցվածք ունենալու գաղտնիքը ո՞րն է։
-Կարևոր չէ, թե պաշտոնատար անձը և նրան փոխկապակցված անձինք ինչ ունեցվածք ունեն, այլ այն, թե որն է ունեցվածքի ձեռքբերման իրական աղբյուրները: Իմ դեպքում՝ հասարակությունը և պատկան մարմինները գիտեն այդ աղբյուրների մասին, գաղտնիության ոչինչ չունեմ:

Ձմեռ պա՞պ, թե՞ Ձյունանուշ...։
-Ամանորյա տոնին թե Ձմեռ պապը, թե Ձյունանուշը փոքրիկներին ուրախություն են պարգևում, որից ուրախանում եմ նաև ես և հիշում իմ մանկությունը:

Ամանորյա սեղանի ուտեստներից ո՞րն եք դուք պատրաստում, օրինակ՝ խոզի բուդը, կամ նախապատրաստական աշխատանքներին ինչքանո՞վ եք մասնակցում...։

Ամանորյա նախապատրաստական աշխատանքներին շատ ակտիվ եմ մասնակցում: Հիշելով երկարամյա զինվորական ծառայության ընթացքում ձեռք բերված փորձը, կարող եմ շատ բան պատրաստել, բայց իմ պատրաստելու կարիքը չի լինում:

Ամանորյա սեղանի կենացները, պարտադիր ո՞ւմ շնորհավորանքի խոսքն եք լսում։
-Ծնողների և երեխաների կենացները:

Ձեր տարած «բոնբոնեռկան» Ձեր տուն հետ չի՞ եկել։
-Բոնբոնեռկա որևէ մեկին չեմ տարել, դրա համար էլ հետ չեմ ստացել:

Ի՞նչ պաշտոնյաների եք այցելում եւ Ամանորը շնորհավորում։
-Ամանորին պաշտոնյաներին այցելելու և շնորհավորելու ավանդույթը վերանում է, ինչպես վերանում է բոնբոնեռկայով հարևանի տոնը շնորհավորելու անցյալը:

Հարց շարքի հաջորդ մասնակցին։
-Սիրում ե՞ք առանց ձյուն ձմեռ:

Մեր շարքի նախորդ մասնակիցը՝ Լիանա Հակոբյանը Ձեզ հարցնում է՝ ի՞նչը կստիպեր հեռանալ հայրենիքից։
-1991 թվականին Մոսկվա քաղաքում բարձրագույն կրթությունը ստանալուց անմիջապես հետո, Ռուսաստանում ինձ նշանակում էին դատավորի պաշտոնին, սակայն հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ Հայաստանում ձևավորվում էր Ազգային Բանակը և զինվորական դատարանները ես մեծ դժվարությամբ կարողացա վերադառնալ հայրենիք և դատական գործունեությունը սկսել Հայաստանում, ուստի ինձ որևէ հանգամանք չի կարող ստիպել հեռանալ հայրենիքից:

Շարքը՝ Ինգա Մարտինյանի