Ինչու հականիկոլականները չեն միանում «Դիմադրության» շարժմանը. Հինգ պատճառ՝ չհաղթահարվող պատնեշ

Այս օրերին ակտիվորեն քննարկվում է այն հարցը, թե ինչու հականիկոլական հայրենակիցները չեն միանում «Դիմադրության» շարժման ակցիաներին։ Այսօր էլ ՀՀԿ փոխնախագահ Արմեն Աշոտյանը այս թեմայով գրառում էր արել, որի հետ դժվար է չհամաձայնել, բայց անգամ այս կոչը չի օգնի, որ հականիկոլականները միանան պայքարին, քանի որ ներքին պատնեշ կա՝ չհաղթահարվող։

Ի մի բերելով մեր շուրջ ապրող հականիկոլականների պասիվությունը՝ կարելի է մի քանի հետեւություններ անել, որոնք գուցե օգտակար լինեն «Դիմադրություն» շարժմանը։ Եւ, այսպես, ի՞նչն է խանգարում, որ շարքային հականիկոլականը միանա պայքարին։

Պատճառ առաջին, ոմանք պարզապես չեն հավատում այս պայքարին՝ մտածելով, որ այն համաձայնեցված է իշխանության հետ, թատերական ներկայացում է, խաղ է եւ այլն, հիմա կարելի է վիրավորել այդպես մտածողներին, վիրավորվել ներքուստ, բայց դրանով հարցը չի լուծվի...այս անվստահությունը խորը պատճառներ ունի՝ սկսած նրանից, որ այսօր պայքարի արմատներում կանգնած են Փաշինյանի նախկին թիմակիցները, նրան իշխանությունը սկուտեղի վրա փոխանցողները....։

Պատճառ երկրորդ, ոմանք անձնապես չեն մասնակցում պայքարին ոչ թե չհավատալով դրա ճշմարտացիությանը, այլ չհավատալով հաջողության հասնելու հեռանկարին, մարդիկ այնքան հիասթափված եւ հուսահատված են, այնքան ծանրաբեռնված իրենց առօրյա հոգսերով, սոցիալ-տնտեսական խնդիրներով, վատ լուրերով, որ չեն կարողանում կտրվել այդ ամենից եւ միանալ շարժմանը։

Պատճառ երրորդ, ոմանք պարզապես խորը եւ համապարփակ հակակրանք ունեն պայքարի առաջնորդների, գլխավոր դերակատարների նկատմամբ, չեն հավատում նրանց, չեն ցանկանում նրանց տեսնել իշխանության ղեկին, քանի որ ճաշակել են նրանց ղեկավարության տարիները։ Հիմա այս խնդրի բանալին շատ պարզ է՝ պետք է հրապարակել, թե ով է լինելու վարչապետի թեկնածուն, գործադիրի կաբինետը, որպեսզի պարզ լինի, թե հեղափոխությունից հետո ովքեր են ստանձնելու փրկության գործը։ Շարժմանը մասնակցողների նկատմամբ հակակրանքը հաղթահարելու մյուս ուղին էլ շիտակ զրույցն է, որ ամեն մեկը խոստովանի իր գործած մեղքերը, սխալները եւ ներողություն խնդրի՝ Սերժ Սարգսյանը՝ իր մասով, Քոչարյանը՝ իր, ՀՅԴ-ականները՝ իրենց, Վանեցյանը պատմի, թե ինչպես էր իր ներկա ընդդիմադիր գործընկերների դեմ քրեական գործեր հարուցում ԱԱԾ տնօրեն եղած ժամանակ...։

Ընդ որում՝ քանի որ այսօրվա իշխանությունների կողմից այնքան են թմբակահարվել նախկինների բարքերը, թալանը, զավակները, քրեական գործերը, որ թացը չորի հետ խառնվել է, շարքային քաղաքացին սկսել է ամեն ինչ ծայրահեղացնել եւ կարծել, թե օրինակ իրենց տանը ապուր ուտելիս Սաշիկ Սարգսյանը կողքից թաքուն ուտում էր, ուստի պետք է «հակահերոսներին» չբերել առաջին պլան։ Ամեն դեպքում՝ մարդկանց գիտակցության մեջ 4 տարի ներարկել են նախկինների թալանի, բարբարոս բարքերի մասին պատմությունները, որոնք որքան էլ իրական հիմք ունեն, ամեն դեպքում հաճախ կան նաեւ աբսուրդի հասնող չափազանցություններ...ուստի՝ մականունավորները, օլիգարխները, քրեական գործերի հերոսները, ջիպերով եւ թանկարժեք հագուստով, արդուզարդով ՀՀ շարքային աղքատ քաղաքացու համար պայքարողները պետք է լքեն պայքարի թատերաբեմը, որպեսզի արագ մոռացվի նրանց մասին, այլապես նրանց ամեն մի կոչը, քայլելը մարդկանց մոտ դեժավյու է առաջացնում։

Եւ չորրորդ, հականիկոլական քաղաքացիների որոշ խումբ էլ կոնկրետ գործողությունների ծրագիր է ակնկալում, պլան, թե քանի օր են ակցիաներ անելու, ինչպես են պատկերացնում այս ակցիաներով իշխանության գալը եւ երկրորդ՝ ինչ են անելու իշխանություն գալուց հետո, Շուշին, Հադրութը մերն է լինելու, Արցախը հայկական է մնալու, ադրբեջանցիներին դուրս ենք շպրտելու մեր սուվերեն տարածքից  հայտարարությունները բավական չեն...։ Քավ լիցի, ոչ մեկ չի կասկածում ավելի հայրենասեր, պետականամետ լինելու պնդումներին, սակայն ցանկությունները պետք է համընկնեն հնարավորությունների եւ կարողությունների հետ, իսկ այսօր մեր երկրի կարողությունները եւ հնարավորությունները շատ սահմանափակ են անվտանգության առումով, բանակցային գործընթացում, սոցիալ-տնտեսական խնդիրները լուծելիս...՚Մարդկանց մի խումբ հավատում է, որ իշխանությունը այլընտրանք չունի, քան խաղաղության պայմանագիր կնքելն է, պատերազմել չենք կարող, իսկ խաղաղության դիմաց որպես պարտված կողմ ստիպված ենք համաձայնել թշնամու պահանջներին...։ 

Եւ, հինգերորդ՝ մարդիկ մի անգամ հեղափոխություն արեցին՝ պայքարելով կոռուպցիայի, մարդու իրավունքների, ավելի ժողովրդավար, իրավական պետություն ունենալու համար, ինչի արդյունքում կորցրեցին Արցախը, ունեցանք ավելի քան զոհ, վտանգված Սյունիք, Տավուշ, Գեղարքունիք եւ կորսվող պետականություն, կարճ ասած՝ մրից ելանք՝ մրջուրն ընկանք...Ինչ երաշխիք կա, որ երկրորդ անգամ փողոցով իշխանությանը հեռացնելիս ավելի վատ իրավիճակի մեջ չենք հայտնվի, թեեւ այսօրվա իրավիճակից վատ իրավիճակ դժվար է պատկերացնել...։