Ժողովրդավարության բրենդի հայկական պատենտը. Իշխանությունը եւ «ղժժում» է ընդդիմության վրա, եւ սպառնում

«Սիրո եւ համերաշխություն» հեղափոխությամբ իշխանության եկած քաղաքական ուժը շատ արագ մոռացավ սերն էլ, համերաշխությունն էլ, հանդուրժողականությունն էլ։ Ավելին՝ իր շնորհիվ երկրի թիվ մեկ բրենդը «ժողովրդավարությունը» համարող քաղաքական թիմը շատ արագ սերտեց դիկտատուրայի կանոնները, սկսեց ոչ թե լսել, հանդուրժել, քննարկել քաղաքական ընդդիմադիրների, այլախոհների կարծիքները, այլ խոսել նրանց հետ սպառնալիքի եւ շանտաժի լեզվով, հալածանքների եւ բռնության ենթարկել՝ միեւնույն ժամանակ «հպարտանալով», որ «չեն սպանում», բայց ամեն ինչ ընդամենը ժամանակի հարց է։

Հիմա այս օրերին, երբ Երեւանում խորհրդարանական ընդդիմությունը հանրահավաքներ, բողոքի ակցիաներ է կազմակերպում, իշխանական գործիչները օրուգիշեր հեգնում են նրանց, «ղժժում», չարախնդում, որ ոչինչ էլ չի ստացվի, թե բա Լաոն քնած է մնացել, դըմփ-դըմփ-հու արեք, քայլելը, ուսապարկը, Քայլոն չի հասցնի իշխանության, դա մեր մենաշնորհն է եւ այլն։
Հիմա մի կողմից՝ եթե իշխանության համար այդքան ծիծաղելի եւ անհեռանկար են ընդդիմության կազմակերպած բողոքի ակցիաները, ինչու են ցնցումների մեջ հայտնվել, օրուգիշեր հետեւում են, արձագանքում, հեգնում, ստատուսներ եւ մեկնաբանություններ գրում, չէ՞ որ որեւէ աննշան երեւույթի վրա այդքան էներգիա, ռեսուրս ինչու վատնես եւ այդպիսով էլ ավելի կարեւորես տեղի ունեցողը։

Բայց մեր իշխանությունը մի կողմից օրուգիշեր հետեւում եւ ծաղրում է, մյուս կողմից էլ՝ սպառնում։ 
Հիմա Ազգային ժողովի նախագահ Ալեն Սիմոնյանը մայիսի 4-ին խորհրդարանում հայտարարեց, որ ներքաղաքական իրադարձություններից «հետևություններ կարվեն, և որոշ խավեր այդ հետևություններին շատ մոտիկից կծանոթանան»։ Ինչ է սա, եթե ոչ սպառնալիք, շանտաժ մոտավորապես այս մակարդակի՝ «համարձակվեցիք ընդդիմանալ մեզ, ձեր հալը կտեսնեք»։ 
Եւ սա դեռ ամենը չէ՝ ԱԺ նախագահը համարձակվում է հանրության վրա ծախել իրենց «բարեգթությունը», ասելով, թե «մենք ենք մեղավոր՝ չակերտավոր, որ այդ ընկերություններում փայ չենք մտել, այդ ընկերությունները մեզ հետ չեն, այդ ընկերությունները չեն վախենում իրենց քաղաքական դիրքորոշումն արտահայտելուց»։

Այսինքն՝ եթե այս կամ այն անձը բիզնես ունի, պետք է վախենա՞ իր քաղաքական կամքը արտահայտելուց, այս արժեքները թմբակահարելո՞վ էին հեղափոխություն անում ՔՊ-ականները։
«Ժամանակին թե՛ ընկերությունները, թե՛ շոու բիզնեսի այն հայտնի աստեղերը, որոնք վախում էին ծպտուն հանել, թե՛ որոշ եկեղեցականներ, որոնք վախում էին քիթը Մարտի 1-ից սկսած իրենց այդ սև քողերի տակից հանեին, լռում էին… Մենք ենք չակերտավոր մեղավոր։ Ոչինչ, ես վստահ եմ, որ հետևություններ կարվեն, և վստահ եմ, որ այդ բոլոր խավերը նույնպես այդ հետևություններին շատ մոտիկից կծանոթանան»,- հայտարարել է խորհրդարանի խոսնակը։
Սա ի՞նչ է, եթե ոչ անոնս պաշտոնական դիրքի հնարավոր չարաշահման մասին, զգուշացում, շանտաժ, սպառնալիք, խոստովանություն, որ իշխանական լծակները օգտագործելու են քաղաքական հակառակորդներից վրեժ լուծելու համար։
Ընդ որում՝ այնպես չէ, որ «վրեժխնդրության» եւ «սպառնալիքի» ոգով տոգորված է միայն Ալեն Սիմոնյանը։ Սա իշխող ուժի համար դոկտրին է, գաղափարախոսություն, գործելաոճ, աշխարհահայացք, եւ նրանք ամենեւին մեղավոր չեն, որ լեզուն մատնում է մտքերը, ինքնաբացահայտում էությունը։

ԱԺ պաշտպանության եւ անվտանգության հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահ Անդրանիկ Քոչարյանը հայտարարում է. «Լավ կլինի, որ այդ ակցիաներն ավարտվեն մեր մոբիլիզացիոն ռեսուրսի ավելացմամբ: Բերման ենթարկվածների մեջ մենք Հայաստանի քաղաքացուն ենք ուզում տեսնել, որը բանակի հարցում պետք է իր մասնակցությունը ունենա, եթե քաղաքական խնդիրը ձևակերպված է՝ Արցախի և Հայաստանի անվտանգությունը», - ասել է Ազգային ժողովի Պաշտպանության և անվտանգության հարցերի մշտական հանձնաժողովի նախագահ Անդրանիկ Քոչարյանը:
Այն, որ Քոչարյանը վաղուց կորցրել է ադեկվատությունը, ապացուցման կարիք չունի։ Բայց այս հայտարարությունը եւ դրան իշխանական մակարդակով չանդրադառնալը ցույց է տալիս, որ մեզանում ադկեվատությունը կորցրել է նաեւ իշխանությունը, թեեւ կարծես սա էլ ապացուցման կարիք չունի։
Ինչ է ստացվում՝ հանձնաժողովի նախագահի շուրթերով հնչում է սպառնալիք՝ ակցիայի մասնակիցներին, ստացվում է, որ իշխանության համար հայրենիքի սահմանների պաշտպանությանը մասնակցելը, ծառայությունը պատիժ է, որով կարող են սպառնալ քաղաքական հակառակորդներին։ Մեզ թվում էր, որ դա սուրբ պարտականություն է, հայրենիքի նկատմամբ պարտք, պատասխանատվություն, ինչ է սա՞, եթե ոչ հայոց բանակի հեղինակազրկում, երբ ծառայությունը որպես պատիժ է դիտարկվում...։ 

Ի դեպ, որքան էլ ցավալի է, այս թեզը բավականին արմատներ է գցել մեր հասարակության շրջանում, ասվածի վկայությունն է այն, որ պատերազմում 2 ոտքը կորցրած հերոսին, ով անվասայլակի վրա նստած է պրոթեզներով, կարող են ասել՝ փողոց մի փակի, գնա Ղարաբաղը պահի։ 
Հիմա ՔՊ-ական պատգամավորը չի բավարարում լոկ հայտարարությամբ, դեռ մի հատ էլ դիմում է ԱԱԾ-ին եւ ոստիկանությանը՝ «հասարակական կարգը խախտելու համար բերման ենթարկված երիտասարդների տվյալները փոխանցել ՀՀ պաշտպանության նախարարությանը, որն էլ, իր հերթին, կօգտագործի այս «լավ պատրաստված», պարզ հրահանգներ կատարելու ունակ երիտասարդներին՝ մեր բանակի մոբիլիզացիոն ռեսուրսը հարստացնելու և նրանց Հայաստանի ու Արցախի սահմանների անվտանգության պահպանման գործում ներգրավելու նպատակով»։ Ըստ Քոչարյանի՝ նրանց մի մասը, ենթադրաբար, եռամսյա վարժական հավաքներից և պարտադիր զինվորական ծառայությունից խուսափած կոնտինգենտն է։
Նախ՝ ով է Անդրանիկ Քոչարյանը, որ նման հրահանգ տա ուժային կառույցներին, որոնք այդ ապօրինի հրահանգը կատարելու իրավասություն չունեն։
Երկրորդ՝ ինչու քաղաքական կամ իրավական առումով որեւէ գնահատական չի հնչում իշխանության սկսած «վհուկների որսին», քաղաքական հետապնդման հրահանգներին։

Ընդամենը մի քանի ելույթ եւ հայտարարություն լսելը բավական է համոզելու, որ իշխանության նպատակը  ամենեւին էլ ժողովրդավար եւ իրավական պետություն կառուցելը չէ, որտեղ դատական համակարգը անկախ է, ուժային կառույցները ծառայում են օրենքին, ոչ թե օրվա իշխանությանը։ Հիմա ՔՊ-ական պատգամավոր Վահագն Ալեքսանյանը ԱԺ ամբիոնից, դիմելով գլխավոր դատախազին, հայտարարում է. «Դանդաղում ենք, պարոն գլխավոր դատախազ, ապօրինի գույքի բռնագանձման հարցում․ այդ գույքով ճանապարհ են փակում»։

Ի՞նչ է սա, թե ոչ իշխանության ուժի, ստացած «պողպատե մանդատի, չագուչի» ցուցադրություն, ապօրինի հրահանգ, ուղղորդում, միջամտություն, պատգամավորի լիազորությունների չարաշահում...։  Եթե այսպիսի իշխանությունն է հպարտանում իր ստեղծած ժողովրդավարությամբ, ապա կարելի է ենթադրել, թե ժողովրդավարությունը համաշխարհային մակարդակով ինչ խորը ճգնաժամի մեջ է, ինչպես է ձեւախեղվել, կամ էլ մտածում են՝աշխարհում այնքան խառն են, մեր «բրենդը» ուսումնասիրելու ժամանակ չունեն, այլապես կպարզեն, որ հերթական անգամ վատ որակի պատենատ ենք ստեղծել։