Ընդդիմությունն ինչ գիտի, թե Փաշինյանին քանի օր մնաց եւ ինչ լուծում են առաջարկում Արցախի հարցում. երկու դիտարկում

Ցանցային եւ ապակենտրոն պայքար սկսած խորհրդարանական ընդդիմությունը եւ նրանց միացած ընդդիմադիր գործիչները իրենց հրապարակային ելույթներում մի քանի սխալ են թույլ տալիս, որն առնվազն վանում է մարդկանց։

Առաջին եւ ամենակարեւոր սխալը ժամկետներ նշելն է՝ ինչ է նշանակում 3 օրից հաղթանակ ենք տոնելու, Փաշինյանին մնաց մի քանի օր եւ այլն։  Չէ՞ որ խորհրդարանական ընդդիմությունը պետք է դասեր քաղեր նախկին սխալներից, քանի, քանի անգամ իշխանության հեռացման ժամկետներ նշեց՝ այսօր, վաղը, մի ամսից, իսկ Փաշինյանը շարունակում է պաշտոնավարել։

Ժամկետներ նշելը նույնիսկ կենցաղավարության մեջ է սխալ, ուր մնաց քաղաքականության մեջ։ Օրինակ՝ երբ մենք որեւէ տեղից ուշանում ենք, գեղեցիկ չէ ասել՝ 10 րոպեից կհասնեմ ու հասնել 30 րոպեից, փոխարենը երբ մեզանից հետաքրքրվում են, թե երբ կլինենք տանը, աշխատավայրում, ավելի դիվանագիտական պատասխան ենք տալիս՝ կլինենք մինչեւ էսինչը եւ ավելի վաղ ժամանելով՝ ճշտապահ եւ պատասխանատու մարդու տպավորություն ենք թողնում։ Հիմա նույնը քաղաքականության մեջ է, հատկապես, երբ դու հոծ բազմության հետ գործ ունես։ Ասել՝ Փաշինյանը կհեռանա երեք օրից եւ հանկարծ Փաշինյանը չհեռանա, դա կլինի այդ քաղաքական ուժի, գործչի վախճանը, նա կհամարվի սուտասան, իր խոսքի արժեքը չիմացող, անպատասխանատու...այս շարքը շարունակելի է։

Իհարկե կա նաեւ երկրորդ տարբերակը՝ եթե խորհրդարանական ընդդիմությունը հայտարարում է, որ Փաշինյանը կհեռանա իքս օրից, հարց է առաջանում՝ որտեղի՞ց գիտեն, ո՞վ է ասել՝ Փաշինյա՞նն է ասել, աստղե՞րն են հուշել, տիկին Լուսյա՞ն է գուշակել, աշխարհաքաղաքական խաղացո՞ղներն են որոշել, որտեղի՞ց նման վստահություն եւ կանխատեսում անելու հիմք։ 

Ե՞րբ կհեռանա Փաշինյանը եւ ինչպե՞ս կավարտվեն այս անգամ բողոքի ակցիաները՝ հուզում են շատերին, սակայն կանխատեսումներ անելը անշնորհակալ գործ է հատկապես հայկական իրականության մեջ, երբ անհասկանալի խաղի կանոններ, կուլիսային գործընթացներ կարող են լինել։

Հիմա եթե ընդդիմության համար ոգեւորիչ էր երեկվա հանրահավաքի մասնակցության ցուցանիշը եւ դա հիմք է տալիս ենթադրություններ անելու, ապա օբյեկտիվորեն պետք է արձանագրեն, որ դա Սիրուշոյի շնորհիվ էր, երգչուհուն հաջողվեց երկու ժամում հրապարակ լցնել, այն, ինչի մասին կերազեին շատ եւ շատ ընդդիմադիր լիդերներ։ Երկրորդ՝ գուցե երեկվա ազդեցությամբ այսօր եւ վաղը մասնակցության ցուցանիշը բարձր լինի, բայց ինչ պլաններ, ծրագրեր կան, որ «ցանցային եւ ապակենտրոն» պայքարը չմաշվի, չմարի...։

Եւ խորհրդարանական ընդդիմության մյուս «սխալը», հանրության մի հատվածի պատկերացմամբ՝ Արցախը կորսված է, այն պահելու ոչ մի շանս չունենք, բայց այն վերջնական կորցնելով կկարողանա՞նք խաղաղություն հաստատել։ Հետեւաբար՝ այսօր Արցախը չհանձնելու, պայքարելու կոչերը շատերի համար պատերազմի բոթի են հավասար, մարդիկ պատերազմ չեն ուզում, կոտորվել չեն ուզում եւ դա նորմալ է, մարդկային է...Խորհրդարանական ընդդիմությունը պետք է կարճ, կոնկրետ հայտարարի՝ գալիս է պատերազմելու եւ կորցրածը հե՞տ բերելու, թե՞ գալիս է խաղաղություն հաստատելու, ինչպե՞ս է լուծվելու Արցախի հարցը։ Չէ՞ որ հայտարարել, որ հասնելու են Արցախի ճանաչմանը, առնվազն տարակուսելի է, քանի որ այսօրվա հավաքների կազմակերպիչները 20 տարի պետության ղեկավար էին եւ կարող էին լուծել այդ հարցը, հատկապես, երբ այդ ժամանակ մեր դիրքերը բանակցային գործընթացում ավելի ամուր էին։ Այսօր, երբ մեր երկիրը եւ բանակը թուլացած եւ քայքայված են, ինչպե՞ս են պատկերացնում հարցի լուծումը՝ միառժամանակ բացառելով ռազմական տարբերակը։ Իրավիճակից կոնկրետ եւ ռեալ ելք չառաջարկելը շատերին վանում է եւ ստիպում մտածել, որ պայքարը ոչ թե Հայաստանի, Արցախի փրկության համար է, այլ իշխանության, իսկ թե ինչ կլինի Հայաստանի, Արցախի հետ, հայտնի չէ։