Ինչպես չկարողացանք «քաղաքակրթել» ոստիկանին. Ոստիկանը մերը չէ եւ չի լինի

Երեւանի կենտրոնում երեկվանից տեղի ունեցող իրադարձությունները տեսնելով՝ մարդիկ դեժավյու են ապրում, կարծես երեկ լիներ նույն սցենարով, բայց այլ քաղաքական ուժ եկավ իշխանության։
Այսօր նրան իշխանություն զիջածները եւ ոչ միայն նրանք նույն պայքարի մեթոդով փորձում են հասնել իշխանության։ Կհաջողեն, թե ոչ՝ այլ հարց է։ 

Կարևոր է ոչ միայն խորհրդարանական ընդդիմության սկսած ու բազում հարցեր առաջացրած պայքարի իրական դրդապատճառների թեման, այլ նաև դրա ընթացքում արձանագրված դեպքերը։ Սահմռկեցուցիչ է, թե ինչպես են ոստիկանները քաղաքացիների, լրագրողների նկատմամբ բռնի ուժ կիրառում... այս դեպքերը եւս հին, «բարի» հիշողություն են: Փաստորեն տարիները անզոր են փոխելու կարծրացած համակարգերը, ոստիկանը մերը չի եղել եւ չէ, ոստիկանը ծառայում է օրվա իշխանությանը եւ ամեն ինչ անում այդ իշխանությունը պահելու համար: Ոստիկանը օրենքի պահապան չէ, ոստիկանը օրենքի խախտող է, խախտել է միշտ՝ երեկ եւ այսօր, կխախտի նաեւ վաղը...կխախտի, որովհետեւ ղեկավարությունից ասված է՝ ամեն ինչ հանուն իշխանական շահի, կխախտի, քանի որ հակաօրինական քայլերը, բռնություն կիրառելը երբեք չեն դատապարտվել, երբեք չեն պատժվել իրենց արածին համարժեք...։

Զավեշտալի է նաև, որ այսօրվա բռնություն կիրառող ոստիկանը այսօրվա բռնություն կիրառողի երեկվա նշանակածն է, երեկվա վարժեցրածը և ընդհանրապես երեկվա ծնունդը: Եվ նա ուտում է իր ծնողին: Վաղը այդ նույն ոստիկանը այսօրվա իշխանավորին է ծեծելու, եթե հրաման լինի: Հրաման լինի` ծեծից անդին է, է անցնելու:

Սա, թերեւս, ամենատխուր արձանագրումն է: Բայց սրանից առավել ողբերգական է այն, որ չկարողացանք «քաղաքակրթել» ոստիկանին, սովորեցնել, որ քրեական հանցագործություն է հատկապես մասնագիտական գործունեություն իրականացնող լրագրողների նկատմամբ բռնություն գործադրելը եւ նրանց աշխատանքը խոչընդոտելը։  Եւ առհասարակ, օրենքով խստիվ արգելված է ոստիկանների կամ հանրային վայրում ծառայություն իրականացնող պետական ցանկացած ծառայողի կողմից բռնության ցանկացած դրսևորում, անհարգալից վերաբերմունք կամ վիրավորանք:

Պետության կառուցումը սկսում է ինստիտուտների, ծառայողների կայացումից: Արդյո՞ք մենք կարոող ենք երազել ուժեղ, զարգացած պետության մասին, եթե նույնիսկ չկարողացանք ոստիկանին «քաղաքակրթել», ոչ թե քաղաքացի ծեծող «մեծացնել», այլ քաղաքացի պաշտպանող։  
Ոստիկանը մերը չէ եւ մերը չի լինի անգամ իշխանափոխությունից հետո, եթե այդ իշխանափոխությունը հաջողվի անել նախկիններին, որովհետեւ ոստիկանի առաջ խնդիր է դրվում ոչ թե օրինականությունը, իրավակարգը պաշտպանել, այլ իշխանությանը պահել ամեն գնով։ 
Այսպիսի դեպքերում են ինքնաբացահայտվում մարդու իրավունքների պաշտպանությամբ զբաղվողները՝ սկսած օմբուդսմենից, վերջացրած իրավապաշտպան, լրագրողական կազմակերպություններով, տարիներ շարունակ ակտիվորեն ակցիաներ լուսաբանող լրատվամիջոցներով։ Նրանց լռությունը քաղաքական շահերի խոսուն ցուցիչն է։ 

Այսպիսով` մնում է արձանագրել, որ Հայաստանում ոստիկանը օրինախախտ է, լրագրողը` նրա համար թիրախ և որս, իսկ պետությունը գերեվարված է ոստիկանին այլասերած կամ անգամ հրեշ ծնած նախկինների և ներկաների կողմից:

Ոստիկանը մերը չէ: Բայց այն պետք է մերը դառնա: Մերը դառնա ոչ ճոռոմ վանկարկումներով և ոչ էլ սուտ հայտարարություններով: Մերը դառնալու համար նախ մենք պետք է մերը դառնանք: Նախ մենք` ժողովուրդը, պետք է ոստիկանի համար ոստիկան դառնանք: Ու հիմնահատակ մաքրենք ոստիկանությունը, մաքրենք պետությունը, մաքրենք երկիրը:

Ոստիկանը մերը չէ: Ու մերը չի լինի` քանի դեռ փողոցում երեկ Օսիպյանը նրանց շարքերում էր, այսօր` նրանց ծնածների: