Փաշինյանի գլխավոր մեսիջը` նախկինների մեղավորության մասին թեզը ուժի մեջ է և ամենավատը դեռ առջեւում է

Մի քանի օր է՝ հանրության ուշադրության կենտրոնում Նիկոլ Փաշինյանի «մեղքերի խոստովանություններն են» խորհրդարանում, դրանց արդարացումները յուրային ՔՊ-ականների կողմից եւ արձագանքները ընդդիմադիր դաշտից, փորձագիտական շրջանակներից, վերջապես՝ նախկիններից։ 

Փաշինյանի առանձին հայտարարությունները քննարկելու իմաստ անգամ չկա, ամեն ինչ՝ հին մանիպուլյացիաների, քաղաքականության կոնտեքստում, հանձնել են նախկինները, բանակցել են նախկինները, ամեն ինչ արել են նախկինները, նախկինները մեղավոր են, ես անմեղ...։

Ընդ որում՝ վարչապետը ոչ միայն իր կառավարման օրոք տեղի ունեցած ողբերգություններն է գցում «նախկինների» գրպանը, այլեւ մեզ պատրաստում նոր ողբերգությունները, թե բա Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը աշխարհը ճանաչում է՝ ըստ էության անուղղակի հայտարարելով, որ Արցախ գոյություն չունի, այն հանձնվել է։ Նոր ողբերգությունների կամ զիջումների մեզ պատրաստելու նպատակը կարող է տարբեր լինել, առաջին՝ Փաշինյանը անկեղծորեն խոստովանում եւ պատրաստում է մեզ նրան, ինչ անելու է, եւ երկրորդ՝ Փաշինյանը մեզ պատրաստում է ամենավատին, որ հանկարծ կես թաղամաս կամ մեկ գյուղ պահելու պարագայում անգամ ինքը հերոսանալու հնարավորություն ունենա։ Թե ինչ ազդեցություն կարող է ունենալ այսքան ողբերգությունների մեջ հերոսանալը կամ ինչ արժեք ունի հայրենիքի 99 տոկոսը հանձնելու դեպքում 1 տոկոսը փրկելու հերոսությունը։
Հիմա թե ով ինչպես է արձագանքում կամ չի արձագանքում այս մանիպուլյացիաներին՝ այլ հարց է, բայց պատմության մեջ սեւ տառերով գրվելու է, թե ով ինչով էր զբաղված հայրենիքի համար այս ճակատագրական ժամանակաշրջանում, ինչպես էին կանխում կամ հետեւում Արցախի հանձնմանը։ Ամենավատն այն է, որ այս մասով իշխող քաղաքական թիմից սպասելիքներ չկան, այս թիմը շարունակելու է «խաղաղության դարաշրջանի» բացումը ոչ թե մեր բոլորի փրկության, այլ իշխանությունը պահելու դիմաց։

Երկրորդ արձանագրումը՝ փաստորեն իշխող քաղաքական թիմում առնվազն մոտ 100 մարդ կա, ում համար ընդունելի էին վարչապետի պնդումները, թեզերը, կարող են հանգիստ լսել Արցախը հանձնելու մասին եւ չխենթանալ, ընդհակառակը՝ արդարացնել, ծափահարել, դեռ մի հատ էլ շնորհակալ լինել համարձակության համար։ Սա եւս արձանագրենք, եւ ճանաչենք թե մեզ, թե մեր ընտրած իշխանություններին, այսինքն՝ այս գաղափարախոսություն ունեցող մարդիկ ընդունելի են մեր ժողովրդի համար։ Ավելին՝ դեռ հայտնի չէ՝ եթե վաղը կամ մեկ շաբաթից ընտրություն լինի, քանի տոկոս ձայն կստանա Արցախը զիջելուն պատրաստ իշխանությունը։ 

Ի դեպ, եթե թշնամուն քոնը զիջելու գաղափարախոսությունը մեզ հոգեհարազատ է եւ այդ թեզերը կարող են հանգիստ քննարկվել հանրային օրակարգում, ուրեմն իսկապես մենք հայրենիք ունենալու իրավունք չունեք։ 
Եւ երրորդ տխուր արձաագրումը, այս 4 տարվա ընթացքում Փաշինյանն այդպես էլ չգիտակցեց, որ ինքը իշխանություն է, պատասխանատու է այն ամենի համար, ինչ կատարվել եւ կատարվում է, ուրիշները քանդել են, կառուցեիր, թալանել են, վերադարձնեիր, սխալ են բանակցել, դու այլ կերպ բանակցեիր, պատերազմին այլընտրանք չկար՝ կանխեիր, շուտ դադարեցնեիր...ինչ իմաստ ունի ամեն անգամ դուրս գալ օճառային օպերաների սցենարով նույնաբովանդակ հայտարարությունները անել՝ միշտ եւ ամեն ինչի համար մեղադրել նախկիններին, ձեռքերը լվանալ, մեղքի եւ պատասխանատվության զգացում չունենալ, ավելին՝ դեռ մի հատ էլ գուժել ապագա ողբերգությունների մասին։
Սա ոչ թե իշխանության, տան մեծի, ղեկավարի պահելաձեւ է, այլ չար, կրկռան կախարդի, վհուկի, ով քեզ հայտնում է քո մահվան օրը եւ համոզում, որ դա ճակատագիր է՝ քեզնից առաջ գրված, ոչինչ չես կարող անել։