Ինչպես են առաջնորդները փչացնում ամեն ինչ. սխալ հաշվարկներն եւ չհիմնավորված ամբիցիաները

Այսօր ընդդիմության հրավիրած հանրահավաքը շարունակում է մնալ ներքաղաքական քննարկումների թիվ մեկ թեման։

Մինչեւ երեկ քաղաքական ուժերը գաղտնի էին պահում իրենց առաջնորդի՝ հանրահավաքին մասնակցել-չմասնակցելու հարցը։ Իմաստը գաղտնի պահելու՝ իհարկե հայտնի չէ։
Հանրության մի ստվար հատված, եթե իմանա, որ առաջնորդը ներկա է լինելու հանրահավաքին, կմասնակցի դրան, եւ կարող է լինել նաեւ հակառակ էֆեկտը՝ ոմանք չեն մասնակցի հանրահավաքին՝ իմանալով, որ այս կամ այն առաջնորդը ներկա է լինելու։
Հիմա հերթով հավաքը կազմակերպած քաղաքական ուժերի առաջնորդների մասին։

Նախ, «Հայաստան» դաշինքի մասով պաշտոնապես որեւէ հայտարարություն չի եղել Ռոբերտ Քոչարյանի մասնակցության-չմասնակցության մասով։ Այսօր մամուլը գրել էր, որ Ծաղկաձորում դահուկ վարելիս ընկել եւ վնասվածքներ է ստացել, նրան չեն հոսպիտալացրել, բայց տանը սիստեմաներ է ստանում։ Հենց այս վնասվածքներն են պատճառը, որ նախորդ դատական նիստին նա չմասնակցեց, բժշկական տեղեկանք ներկայացվեց ու նշվեց, որ բուժումը կտեւի մոտ 10 օր։

Հիմա Քոչարյանի չմասնակցելը բազմաթիվ համակիրների կարող է հիասթափեցնել եւ հուսահատեցնել։ Եթե Քոչարյանը չմասնակցի հանրահավաքին, շատերը կարող են չմասնակցել։ Երկրորդ՝ Քոչարյանը կարող է հանրահավաքին ներկայանալ հենակներով կամ որեւէ հարմարանքով, եթե կարողանա հաղթահարել կոմպլեքսները այդպես հանրությանը ներկայանալու։ Իսկ «ուժեղ տղամարդու» կոմպլեքսները պետք է դնել մի կողմ, քանզի կշեռքի նժարին այլ կարեւոր հարց է՝ այն, ինչ հայտարարել են հանրահավաքի կազմակերպիչները։ Երրորդ՝ այսքան ժամանակ ընդդիմությունը հանրահավաք չարեց, վերջին անգամ մեծ հավաք ընդդիմադիրները կազմակերպել են անցած տարվա նոյեմբերի 8-ին՝ կապիտուլյացիոն փաստաթղթի մեկամյա տարելիցին, որի ժամանակ ելույթով հանդես եկավ ՀՀ երկրորդ նախագահ, «Հայաստան» դաշինքի առաջնորդ Ռոբերտ Քոչարյանը՝ խոստանալով, որ կարճ ժամանակում «վռնդելու» են իշխանություններին, որ իշխանափոխությունը շաբաթների հարց է։ Իշխանափոխություն չեղավ, հիմա նոր պայքարի սկիզբը խորհրդանշող հանրահավաքը կարելի էր մի 10 օր եւս հետաձգել, մինչեւ Քոչարյանը կապաքինվի եւ կմասնակցի։ Չէ՞ որ ընդդիմադիր գործիչներն էլ լավ հասկանում են, որ այսօրվա հանրահավաքով ոչ բեկում են մտցնելու, ոչ որեւէ բան անել-չանելն են կանխելու։ Իր վերջին` փետրվարյան ասուլիսում հարցին, թե ինչու է ուշանում փողոցային պայքարը, հատկապես որ իշխանությունն ամեն օր մի բան զիջում է մեր հայրենիքից, երկրորդ նախագահը պատասխանեց, որ պետք է պահը հասունանա․ «Իմ գնահատականով՝ դեռ չի հասունացել այն վիճակը, որով մենք կկարողանանք մեծ զանգվածներ փողոց հանել։ Մենք չենք ուզում հիասթափեցնել մեր կողմնակիցներին, հետո մեզ են մեղադրելու սխալ հաշվարկի համար։ Առանց փողոցի այս իշխանությունը չի գնալու։ Փողոցը պետք է լինի իշխանությունը հեռացնելու մասին։ Այդ վիճակը մենք պետք է հասունացնենք»,- ասել էր Ռ. Քոչարյանը։

Կա նաեւ չորրորդ վարկածը, որ հանրահավաքին մասնակցելը անհնարին չէ, իսկ առողջական խնդիրները ընդամենը պատրվակ են՝ հասկանալու հրապարակի տրամադրությունները, ինչքան մարդ է հավաքվում, ինչի են պատրաստ հավաքվածները եւ այլն։ Այսինքն՝ Քոչարյանը սպասում է «պահի հասունանալուն» եւ «սալյուտը խփելու ժամանակ հրապարակ գալուն», նա նույնիսկ ընդդիմության կարգավիճակում երկրորդ նախագահը իր «բարձունքին» է՝ ծանր տեղը չի թեթեւացնում, սպասում է՝ հյուրերը հավաքվեն, ինքը նոր ներկայանա։ Մինչդեռ պայքարի, հաջողության հասնելու, հասարակություն-ընդդիմություն խզված կապը վերականգնելու համար առաջին հերթին առաջնորդները պետք է իրենց զգան եւ պահեն ինչպես շարքային քաղաքացի, ոչ թե «բարձրյալ»։ Երկրորդ նախագահի չմասնակցությունը իր ազդեցությունը կունենա հանրահավաքի ընթացքի, մարդաշատության վրա։

Ինչ վերաբերում է երրորդ նախագահին, ապա Հանրապետականները գաղտնազերծեցին, որ Սերժ Սարգսյանը մասնակցելու է հանրահավաքին որպես մտահոգ քաղաքացի, ելույթ չի ունենալու։ Իրենք՝ ՀՀԿ-ականները շատ լավ հասկանում են, որ Սարգսյանի մասնակցությունը կարող է ավելի շատ վանել, քան գերել մարդկանց, այդ պատճառով հայտարարել են, որ ելույթ չի ունենալու։ Ամեն դեպքում՝ եթե շարքային ՀՀԿականները հաղթահարել են հանրության մի ստվար հատվածի «անտիպատիան», ապա Սերժ Սարգսյանի եւ հասարակության միջեւ մեծ անջրպետ կա։ Դա գիտակցելով անգամ՝ ՀՀԿ-ն պետք է որեւէ հայտարարություն չաներ Սարգսյանի մասնակցության մասին, թող երրորդ նախագահը մասնակցեր հանրահավաքին ոչ թե հարթակում հայտնվելով, այլ շարքային մասնակցի պես հրապարակում կանգնելով։ Այդ ժամանակ հաստատապես որեւէ տեսախցիկ կֆիքսեր նրա ներկայությունը, մարդիկ կտեսնեին եւ կզարմանային, ով չէր սիրում նրան եւ չէր պատրաստվում գալ հանրահավաքի Սարգսյանի մասնակցության դեպքում՝ այլեւս չի լքի հանրահավաքը, ոմանք գուցե շոյվեն այս քայլից, սկսեն երրորդ նախագահին այլ ձեւ ընկալել, վերաբերել։

Բայց, ինչպես տեսնում ենք, մեր «հերոսները» չեն փոխվում, նույնիսկ ընդդիմադրի կարգավիճակում չեն փոխվում, նույնիսկ վճռական պահին չեն փոխվում, սխալ հաշվարկներ եւ չհիմնավորված ամբիցիաներ մեկը մյուսի ետեւից։ Իսկ ոմանք զարմանում են, թե ինչու մարդիկ դուրս չեն գալիս փողոց, մենք առաջնորդի շուրջ համախմբվող հասարակություն ենք, եւ այսօր ավաղ չկա այն առաջնորդը, ում շուրջը կարող ենք համախմբվել, քանի որ երկու նախագահների դեպքում ավելի շատ հակակրանքի հետ գործ ունենք, քան համակրանքի։ Համակրանքն էլ պետք է այնպիսին լիներ, որ դառնար վստահություն, հավատ, պայքարելու, միմյանց հետ ճանապարհ անցնելու ցանկություն, թերեւս այստեղից էր պետք սկսել ամեն ինչ, հետո մարդկանց հրավիրել հրապարակ։