Վաղվա հանրահավաքին ընդառաջ. Օդում կրակոց, թե մեծ պայքարի սկիզբ

Ապրիլի 6-ին Բրյուսելում սպասվող Փաշինյան-Միշել-Ալիեւ հանդիպմանն ընդառաջ ներքաղաքական իրավիճակը սրվում է։
Խորհրդարանական ընդդիմությունը քնից արթնացել է, եւ քանի որ եղանակները տաքացել են, ապրիլի 5-ին հանրահավաք է հրավիրել Ազատության հրապարակում։ «Ծանր վիճակում է Հայրենիքը, ծանր վիճակում ենք բոլորս։ Այս իշխանությունը պատրաստ է Արցախը թողնել Ադրբեջանի կազմում։ Այս իշխանությունը կատարում է թուրք-ադրբեջանական բոլոր պահանջները։
Պարտված ու անկարող գործող խմբակը միայն մեկ նպատակ ունի՝ երկարաձգել իր իշխանությունը։

Նրանք վտանգում են մեր պետականությունը, մեր ապագան, մեր կյանքը։ Ժողովրդի գլխին կախված նոր սպառնալիքները մտնելու են յուրաքանչյուր տուն, յուրաքանչյուր ընտանիք։ Այս ընթացքը պետք է կասեցնել։ Արցախի կողքին կանգնելով՝ պարտավոր ենք փրկել մեր արժանապատվությունը, մեր հայրենիքը, մեր ապագան։ Մեզ բերել են մի սահմանի, որից այն կողմ ազգային անդառնալի նվաստացումն է եւ ինքնիշխանության կորուստը։ Կանգնենք կողք-կողքի, միասին ներկայացնենք մեր պահանջները։ Ապացուցենք, որ հայ մարդը կամք ու վճռականություն ունի։ Պաշտպանելով Արցախը՝ պաշտպանենք Հայաստանը։ Պաշտպանենք մեզ եւ մեր երեխաներին»։

Իհարկե, տարածված հայտարարության հետ չես կարող չհամաձայնել, ամեն ինչ շատ լավ եւ ճիշտ է ասված, բայց սա այն իրականությունն է, որը մենք ունենք պատերազմից հետո՝ 2020թ նոյեմբեր։ Այն ժամանակ այսօրվա ընդդիմադիրները, այո, պայքարում էին, հետո դարձան պատգամավոր, սկսեցին պայքարել խորհրդարանում, կռվել իշխանության ներկայացուցիչների հետ, ծեծել միմյանց, մերթ ընդ մերթ հարցեր տալ Փաշինյանին, երբեմն բոյկոտել նիստերը...եւ այսպես շարունակ։ Նրանք մոռացան փողոցը, թեեւ հայտարարել էին, որ Փաշինյանին հեռացնելու հարցը իրենց օրակարգում է, բայց այդպես էլ փողոցային պայքարին վերադարձ չեղավ։

Իհարկե, փողոցային պայքարը ինքնանպատակ չէ, այն սկսելու համար աջակիցներ, օրակարգ է պետք, բայց դա երբեք չի ձեւավորվում հենց այնպես՝ ոչինչ չանելով։ Այսինքն՝ եթե վաղը հանրահավաք է հրավիրված, հարց է առաջանում՝ ինչ է արել ընդդիմությունը մինչեւ այսօր, որպեսզի մարդիկ վստահեն, դուրս գան պայքարի, համախմբվեն։ Չէ՞ որ եթե նախորդ հանրահավաքներին, ընտրություններին եւ դրանից հետո հանրային աջակցությունը չավելացավ, ինչ ակնկալիքներ կան, որ վաղը մոբիլիզացիա կլինի, փողոցային այնպիսի թեժ պայքար կսկսվի, որն անուղղակի ճնշում կլինի Փաշինյանի վրա որեւէ փաստաթուղթ չստորագրելու։ Դեռ հայտնի էլ չէ՝ կստորագրվի որեւէ բան, թե չի ստորագրվի, բայց հստակ է, որ մեզ պատուհասծ ողբերգությունները շարունակվում են նույնիսկ առանց որեւէ փաստաթղթի ստորագրման։

Հիմա հանրահավաք հրավիրելն էլ ընդդիմության տեսանկյունից այլ երանգ ունի, չեն կարող ոչինչ չանել, ձեռքերը ծալած նստել, որ հանկարծ որեւէ փաստաթղթի ստորագրման դեպքում իրենց չմեղադրեն, չասեն՝ իսկ ուր էիք դուք։ Բայց փաստաթուղթ այսպես թե այնպես մի օր ստորագրվելու է, դրա դեմ պայքարը պետք էր սկսել դեռեւս պատերազմից հետո եւ օր անգամ չդադարեցնել, որպեսզի այսօր արդեն քաղաքականապես հասուն, առողջ, պահանջատեր, պայքարող հասարակություն ունենայինք։ Ամենակարեւորը՝ տքնաջան աշխատանքի արդյունքում գուցե վստահությունը ավելանար, կասկածները փարատվեին, ընդդիմության աջակիցները շատանային։ Փաստացի՝ այս ընթացքում ընդդիմությունը միայն մսխեց հանրային վստահության իր ռեսուրսը, քար քարի վրա չդրեց ունեցածը ավելացնելու վրա եւ այսօր դժվար է ասել՝ կկարողանա հանրային կոնսոլիդացիա ապահովել, թե ոչ։ Այս ամենին ֆոնին վաղվա հանրահավաքը օդում կրակոց է՝ հրավիրել հանրահավաք հանրահավաք հրավիրելու համար, իրենց գոյության մասին հիշեցնելու եւ որեւէ բան անելու համար, սակայն մեծ հարց է՝ որքանով են ռեալ հաջողության հասնելու շանսերը։

Իրականում վաղվա հանրահավաքի հաջողությունը ամեն սրտացավ, մտահոգ քաղաքացու հաղթանակն է, եւ Տա Աստված, որ ընդդիմությանը վերջապես հաջողվի հանրային կոնսոլիդացիա ապահովել։ Վերոնշյալ կասկածները, մտահոգությունները ոչ թե ավանդական «կռկռոց» շարքից են, այլ ահազանգ ընդդիմություն-հասարակության կապի խզման, առկա խնդիրների մասին։ Ինչպես հայտնի առակում է ասվում՝ չաշխատեցիր ամռանը, ասա՝ ինչն էր պատճառը։ Հիմա վաղը հաջողություն հասնելու համար, այո, պետք էր աշխատել ամռանը, ոչ թե բողոքել ժողովրդից, ասել, որ մենք մեր ձեռքին եղածը արեցինք, մարդիկ չմիացան...։

Հ.Գ. Մինչ մենք քննարկում էինք վաղը կայանալիք հանրահավաքը, քիչ առաջ հայտնի դարձավ, որ ընդդիմադիր մեկ այլ ուժ էլ՝ ԱԺԲ-ն ապրիլի 9-ին է հանրահավաք անցկացնում, 5165 շարժումն էլ այսօր ԱԺ-ին իր պահանջը ներկայացրեց Արցախի անկախությունը ճանաչելու հարցով, հայտնի չէ՝ վաղվա հանրահավաքին կմիանան, թե ոչ։ Ընդդիմադիր ուժերի պառակտվածությունը, առանձին-առանձին գործելը եւս հիասթափեցնում է քաղաքացուն, այնպես որ հանրային մոբիլիզացիա սկսելուց առաջ նախեւառաջ պետք է ընդդիմադիրները միավորվեն։